De geschiedenis van chocolade

Eén van de volkeren die Columbus tijdens zijn veroveringstochten in de Nieuwe Wereld ontmoette, waren de Azteken. Al generaties lang dronken zij een sapje, op basis van gegrilde zaadjes, die ze lieten weken in kruiden. Het goedje smaakte bitter en volgens westerlingen niet lekker. In het drankje verwerkten de Azteken ook een boon, afkomstig van een vreemde boom, die een beetje op een bananenboom lijkt. In de vruchten van deze boom, de cacaoboom verborgen zich de bewuste bonen.

Van hun kant hadden de Azteken deze cacaoconsumptie overgenomen van de Maya's. Honderden jaren voordat Columbus voet aan wal zette in Amerika, legden de Maya's reeds cacaoplantages aan op het Mexicaanse schiereiland Yucatan. Ze noemden de vrucht van de boom "cacau" en het rituele drankje doopten ze "chacau haa".

Christoffel Columbus nam het recept mee naar Spanje, maar de Spanjaarden vielen niet onmiddellijk voor de bittere, wrange smaak van deze opwekkende drank. De opmars van de drank begon toen ze er rietsuiker aan toevoegden om de smaak te verbeteren. De nogal dure en bijgevolg exclusieve, nieuwigheid sloeg aan bij de adel en de burgerij. Het eerste Londense Chocolate House opende zijn deuren in 1657.

Toen de dokters uit die tijd er allerlei geneeskrachtige en therapeutische eigenschappen aan gingen toeschrijven, was het hek helemaal van de dam. Het nieuwe product veroverde een vaste plaats in elke apotheek. In de 19e eeuw verwerkte men de cacao in verschillende wondermiddeltjes; de ene keer diende het als remedie tegen futloosheid, de andere keer kreeg het laxerende eigenschappen toegeschreven.

Sommige auteurs raadden chocolade aan als helende balsem tegen kloofjes en brandwonden, als bescherming tegen de zon en zelfs als preventief middel tegen slangenbeten.

De mythe van chocolade als afrodisiacum (lustopwekkend middel) ontstond in het Westen in 1624, toen een theoloog in een traktaat (verdrag, pact) de consumptie van chocolade in kloosters veroordeelde, omdat deze drank "de gemoederen en de lusten verhit". De beroemde courtisane Madame du Barry had de gewoonte om haar talrijke smachtende minnaars een kop warme en schuimende chocolade te serveren.

Madame de Pompadour ging zich te buiten aan chocolade om haar "bloed op te warmen", nadat Lodewijk XV in het openbaar had verkondigd dat ze frigide was.

De eerste die de lustopwekkende kwaliteiten van chocolade erkende en er daarna verslingerd aan raakte, was de Azteekse keizer Montezuma.

Chocolade in de vaste vorm zoals wij het tegenwoordig het beste kennen, werd pas ontwikkeld op het einde van de 17e eeuw. In 1870 voegden Zwitserse chocolademakers melk toe waardoor de eerste melkchocolade ontstond.

Industrialisering in de 19de en 20ste eeuw zorgde er voor dat chocolade ook toegankelijk werd voor de grote massa.